(گلایه)همه چی از اونجا شروع شد
یادمه یه مسافری میگفت زن و شوهر باید خانواده همدیگه رو هلدینگ کنند حالا مدل حرف زدنش رو نفهمیدم ولی توی توضیحاتش فهمیدم میانجیگر صحبت و گلایه از خانواده ی همدیگه خوده همدیگه باشیم.مثلا من از خانواده همسرم یه گلایه دارم برای حفظ حریم و حرمت ها به همسرم بگم اون خودش به خانوادش بگه که اگه جنگ و دعوایی هم میشه با هم هم خون اند و به قول معروف اگه گوشت هم رو بخورند، استخوان هم رو دور نمیریزند و قهر نمی کنند باهم.
حالا شاید اون لحظه داغ باشن بخوان دعوا رو به سمت گلایه کننده ی اصلی بکشونند ولی ما نباید اون لحظه وارد بحث بشیم و کاملا کنار بمونیم مدتی بگذره و آروم بشن
ممکنه بعدش سرسنگین بشن هم با من و همسرم ولی بازم از اینکه مستقیمبگیم تبعاتش کمتره.
اما کلا به غیر از واسطه گری برای گلایه میشه تحمل بکنیم.
وقتی از عمل ، حرکت، یا صحبتی اذیت میشی گلایه نکن مگر اینکه گلایه کردن مشکل رو حل کنه که برای من نکردش
گلایه کردن،
در حالی که میتونی ازش ساده بگذری
ولی اگه روک بگی باعث کدورت میشه
عیب جویی
بهانه تراشی
تلقی میشه!
گاهی خصوصیت های خانوادگی یا شخصی افرادی که باهاشون ارتباط داریم، ما رو آزار میده اما بعدا عادت میشه.
در نتیجه : سعی کنیم قبل از عیب طرف رو گفتن، از تاثیرگذاری تذکر خودمون مطمئن بشیم چون اگه قهر کدورت یا دعوا به وجود بیاد میگیم کاش نمی گفتم.
یادمان که میندازیم میگیم با فلانی که الان قهر شده خیلی خوب بودیم چرا این جور شد چقدر خوب بود، گهگاهی فقط اذیت میشدیم از این دیالوگ یا کارش کاشکی نمیگفتیم و تحمل می کردیم که الان کدورت سختتره.آخه فکر نمیکردیم اینطوری بشه.
