زندگی پس از زندگی و علم لَدُنّی
علم لَدُنّی دانشی است که از جانب خداوند و از راه‌های غیرعادی و بدون یادگیری، به برخی از انسان‌ها داده می‌شود. منشأ این اصطلاح را عبارت «وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًاً؛ از نزد خود، به او دانشی آموخته بودیم» در آیه ۶۵ سوره کهف دانسته‌اند.
در زندگی پس از زندگی قسمتی که از شبکه قرآن در شب دهم دی ماه ۱۴۰۳ پخش شد شخص راوی از تجربه‌ی روحش که جدا از بدنش بود می گفت: در قبرستانی که داشت دفن میشد تکیه داد به یک درختی با اون تماسی که با درخت داشت، انگاری رفته باشه توی درخت و از اولین لحظه ی کاشته شدن درخت در اونجا رو از نگاهش دید و روزها، لحظات و ثانیه به ثانیه ای که درخت سپری کرده تا بزرگ بشه سرگذشت درخت رو دید و برگشتش بیرون از درخت،علم به گذشته آینده درون همه...
با خودم رفتم توی فکر خاطراتی از یکی از معلمها توی مدرسه مون معلمی گفت که ظرفیت مغزمون از ۱۰۰ درصد یک درصدش هم تا پایان عمرمون پر نمیشه یا ازش استفاده نمیشه! نگید مغزم پره و..
به نظر من این زندگی پس از زندگی رو با ظرفیت مغز که معلم گفت ما تا پایان عمر یه درصدش هم استفاده نمی کنیم و علمی که امامان و پیامبرمون داشتند رو همه رو کنار هم بذاریم میفهمیم اون ۹۹ درصده که از ظرفیت یادگیری باقی میمونه چطور استفاده میشه کرد و با چه وسیله ای و چه جوری
روح: وسیله ای که در زندگی پس از زندگی میگفتند هر چی رو نگاه می کرد درکش میکرد و علمی نسبت به اون بدست می آورد که نیازی به زمان و آموزشی نبود.خدا این ظرفیت زیاد ۱۰۰ درصدی رو آفریده:مخ
مگه میشه خدا یه چیزی به آدم بده که بیهوده، و عبس باشه؟ هرگز، پس راه علم لدنی روح ماست
روی بُعد روحانی و معنویات بیشتر باید کار کنیم.
